سرمقاله: کاریکاتور تحمل می خواهد سرمقاله

"با این‌ همه،گویی از این تصور،که ما ایرانی‌ها نسبتی با صفت جمع اضداد داریم،لذا کاریکاتورمان نیز نباید از قاعده جدا باشد؛چون این طایفه هم،انجمنی به نام طراحان‌ کاریکاتور ندارند و دست بر قضا،تمام مایملک‌شان،مرحمتی جناب شهردار-البته،از نوع‌ قدیمی‌اش-است. اما باید اذعان‌ داشت،بیشترین نمود عینی آنها همچنان همان است که از پاتوق ایشان-خانه کاریکاتور ایران-تراوش می‌کند. اما سرسلسله جمع اضداد این است که کاریکاتور-علی‌رغم سبقه انتقادی-از آسیب‌شناسی‌ خود به مقدار زیادی جا مانده است؛اصولا مستندات چندانی در خصوص سوابق آنچه‌ درباره کاریکاتور معاصر ایران می‌شناسیم،در اختیار نیست. در این خصوص-چنانچه بخواهیم گناهی را شمارش کنیم-بی‌انصافی است که همه‌ کم‌وکسری‌ها را تنها به پای متصدیان کاریکاتور بنویسیم؛چون مسأله ریشه‌ای تر از این به‌ نظر می‌رسد. چرا جراید کشور-حتی اگر به تاریخ‌شان توجه کنیم-کاریکاتوریست‌های تمام‌وقت و ستون‌های همیشگی را در میان‌ خود پذیرا نبوده و نیستند؟ کاریکاتور را شاید خیلی‌ها به مثابه ابزاری برای تخریب و مقابله دیده‌اند."