نقاشی: تندیس بیژن الهی معرفی و نقد

"نقاشی:تندیس بیژن الهی (به تصویر صفحه مراجعه شود) [نقاشی‌] تندیش بیژن الهی داریوش اسدی کیارس (به تصویر صفحه مراجعه شود) در سال‌های دهه 03 و پیش از آن‌که اولین بی‌ینال نقاشی در ایران‌ تشکیل شود،نقاشان به دو گروه تقسیم می‌شدند:گروه اول،در ادامه ذهنیت نقاشان قدیم قلم می‌گرفتند و آثاری به اصطلاح‌ رئالیستی خلق می‌کردند با یک نوع تفکر توده‌ای و نگاهی‌ تک‌سونگر و به دور از دریافت‌های سطوح دیگر؛اینها همان‌هایی‌ بودند که به محض دیدن سطوح دیگر در نقاشی،با چاقوی‌ ضامن‌دار تابلوهای جلیل ضیاءپور و چند نقاش مدرن دیگر را در نمایشگاه مهرگان پاره کردند؛گروه دوم،نگاه سنتی و واپس‌بینانه‌ قشر اول را نداشتند و با دریافت مسائل جدیدی که پس از جنگ‌ جهانگیر جهانی برای انسان معضل ساخته بود،رو به‌ دریافت‌های نیاز انسان قرن بیستم می‌پرداختند. حتا هوشنگ پیمانی، که در کنار بیوک احمری خود روی جلدهای معروف مجله امید ایران نقاشی‌هایی خوش‌رنگ و شهوت‌زا از چهره‌های ضعیفه‌ها می‌کشید،کتابی به نام رد عقاید کوبیسم منتشر کرد و تلاش داشت، به هرشکل ممکن در آن نشان دهد:کوبیست همان کمونیست‌ است و نقاشی به غیر از روایت ساده و دریافت به اصطلاح رئالیستی‌ از چیزها،چیز دیگری نیست یا چیز دیگری نباید باشد. کمی بعد به حمایت‌ فریدون رهنما،که چره او را برای نقش اول فیلم دوم خود(به تصویر صفحه مراجعه شود) برگزید(اما شاعر نمی‌پذیرد و این پیشنهاد را رد می‌کند)،به جنگی‌ ادبی به نام طرفه،که پیشتازترین شاعران ابتدای دهه 04 را می‌خواست به دور هم گرد آورد،معرفی و برای اولین‌بار به‌ عنوان شاعر در کتاب دوم این جنگ،در آبان 3431،شناخته و سپس با همین قطعه شعر مشهور هم‌نسلان خود می‌گردد."