چکیده:
مراکز پژوهشی در ایران و به خصوص قم، به عنوان موسساتی که به طور عمده بعد از انقلاب و به صورت خودجوش پا به عرصه وجود گذاشتهاند، مبتنی بر اهداف و اساسنامه خود، اغلب رسالت و مأموریت حل معضلات فرهنگی - تحقیقاتی نظام اسلامی را، در ابعاد مختلف بنیادی، توسعهای و کاربردی عهدهدار میباشند. برای دستیابی به چنین امری ضرورت دارد از برنامهریزیهای دقیق در سطوح استراتژیک و عملیاتی، سازماندهی مناسب به عنوان ابزار تحقق برنامه، تدارک و تجهیز و نگهداری نیروهای توانمند، هدایت و رهبری مجموعه به سمت اهداف پیشبینی شده، کنترل و نظارت نسبت به گردش عملیات و اصلاح امور و در یک کلمه از »مدیریتی اثر بخش« برخوردار باشند.موضوع این مقاله تحقیق مبتنی بر ضرورت فوق شکل گرفته و درصدداست تا مدلی برای بررسی اثربخشی مدیریت مراکز پژوهشی در قم ارائه نماید بگونهای که بتواند وضع موجود و وضع مطلوب و وجود یا عدم وجود تفاوت معنی دار بین آنهاازاین حیث راباتوجه به فعالیتهای مختلف مراکز, گوناگونی وظایف، و سطوح مدیریتی, بررسی و تجزیه و تحلیل نماید.
خلاصه ماشینی:
"2-1-3- موضوعات تحقیقاتی یکی دیگر از شاخصهای مؤثر در اثربخشی برنامه ریزی مراکز پژوهشی و مدیریت مربوط به آنها، ماهیت موضوعی است که محور برنامهریزی قرار گرفته است؛ بدین معنی که موضوع انتخابی هرمرکز پژوهشی و نسبتی که این موضوع با درون و بیرون سازمان دارد میتواند تأثیری تمام بر تعیین اهداف و نحوه به کارگیری امکانات و منابع جهت دستیابی به آنها داشته و در نهایت برنامهریزی را اثر بخش و یا غیرآن جلوه میدهد.
5-1-3- به کارگیری روشهای مناسب تحقیق: یکی دیگر از شاخصهای مهم اثربخشی برنامهریزی در مراکز پژوهشی، به کارگیری روش علمی تحقیق در مراحل مختلف برنامهریزی شده, میباشد که خود میتواند از طریق شاخصهای زیر مورد ارزیابی و سنجش واقع شود: 1-5-1-3- به کارگیری روش علمی تحقیق: هرگونه تحقیق، بدون این که مبتنی برروش علمی و منطقی باشد، رسیدن به نتیجه را بسیار بعید مینماید و منجر به عدم استفاده بهینه از امکانات موجود و به ویژه نیروی انسانی و محققین میگردد.
2-3-3- به کارگیری مناسب محققین: جذب محققین توانمند و متعهد زمانی منجر به اثربخشی مدیریت در انجام وظیفه خود میگردد, که محققین جذب شده با صفات فوق، بطور مناسب به کار گرفته شوند و برای این منظور توجه به شاخصهای زیر ضروری است: 1/2/3/3- تناسب ویژگیهای فرد وموضوع: بین ویژگیهای فرد و پستی که عهده دار می شود باید تناسب و هماهنگی باشد، به عبارت دیگر به کارگیری فرد باید براساس شایسته سالاری باشد و شغل و شاغل از ارتباطی منطقی برخوردار باشند."