چکیده:
مساله تطبیق نظام پیوسته ظهور عوالم با نظام کمالات الهی، که در قالب اسمای الهی از آن سخن گفته می شود، از قدیمی ترین مسایل حکمت الهی و عرفان بوده و سعی اهل عرفان در شناسایی پدیده ها، بر شناخت ارتباط آن ها با صفتی از صفات علیای خداوند متمرکز شده که مبدا ظهور آن بوده است.
این مقاله در پی جمع آوری و طراحی اصول و بیان مفاهیمی است که درک بهتر معانی اسمای الهی و ارتباط بین آن ها و ترتیب تنزل آن ها را امکان پذیر نموده، بازخوانی جدیدی از نور، حیات و جایگاه جلال و جمال و طبقات اسمای الهی و ترتیب نزول آن ها را با جمع بندی بین کلمات اهل عرفان و قرآن مجید و کلام اهل بیت علیهم السلام ارایه می دهد.
The problem of coherent system of manifestation of the stage of the world and their relationship with Divines attributes and names، is one of the oldest problems in theology and mysticism. Mystics can centrate their intentions on realization and analization of the phenomena and their relationship to Divine attributes as their origins.
This paper tends to draw the principles and concept which help to realize the true meaning of the Divine names، their relation to each other and their order. It also gives a new reading of the concept such as light، life، beauty and myjesty of God according to the Qur'an and hadiths.
خلاصه ماشینی:
"-وجوه اعتبارات ظاهری و باطنی که این اسما را باهم مربوط نگه میدارند چیست؟ -اثبات صفات با کمال توحید و نفی صفات از او هرکدام مربوط به چه مرحلهای است؟ -براساس چه اصول و قوانینی میتوان روابط بین اسما را فهمید و تبیین کرد؟ -و در نهایت،آیا طرحی جامع وجود دارد که تعاریف متعدد اسما و تقسیمات گوناگون وبه ظاهر غیر قابل جمع را در خود جای دهد؟ بدیهی است که غوطهور شدن در این عرصه،تنها با پای استدلال ممکن نیست و پرواز دراین آسمان جز با بالهایی از معارف قرآنی،روایات اهل بیت عصمت و طهارت،که از ارجاسعلمی و معنوی منزهند،و کلام بزرگان عرفان میسر نخواهد بود.
به این ترتیب،روشن میشود که این ظهور اسما نزد خود خداوند در لاهوت،معنیهمان حدوث اسمی احادیث امامان علیهم السلام است که در اصول کافی باب حدوث اسماآمده است و علم الهی به صفات خود و لوازم آنها یعنی اعیان ثابته در حضرت علمی،باطنعلم الهی است که ظاهر آن عوالم هستی از جبروت و ملکوت و ناسوت میباشد و به تعبیریمسامحهآمیز،خارج از حضرت ذات و اسما و صفات(لاهوت)قرار داده میشود.
1. شروع ظهور:هو،الله و اما آنچه نگارنده بر آن است و اصل آن با کلمات اهل حکمت و عرفان هماهنگ است،با تفاوتهایی در فروع و تقسیمات و توضیحات،به این قرار میباشد:بطون و کنه ذات الهیقبل از آنکه هیچ تعینی داشته باشد،اسم و رسمی(تعین عام و خاصی)ندارد و غیب مطلقاست؛و اما«هو»به معنی«او»اسمی است برای اشاره به وجود ذات الهی بهطور مطلق وبدون هیچ لحاظی،حتی همین عدم لحاظ،یعنی بهصورت لابشرط مقسمی."