چکیده:
چکیده: مقاله در مورد جایگاه و نقش نیت و قصد در سیاست و سیاستورزی است. نویسندگان مقاله معتقدند که نیت و قصد در معارف و اعمال دینی خصوصا عبادی دخالت دارد و هر چه عمل از سطح فردی به اجتماعی سوق پیدا میکند و جنبه اجتماعی مییابد، از نقش و لزوم آن کاسته میشود. خصوصا در سیاست که باید در ارزیابی افعال و کنشهای سیاسی به جای یافتن نیت افراد بهتر است به خود عمل و ارزیابی آن فارغ از نیت کنشگر پرداخت.
خلاصه ماشینی:
اما در وضعیت کنونى جامعه ایران نیز، مىتوان این پرسش را مطرح کرد که آیا همان قدر که در ارزشیابى خودىها به «نیتها» توجه مىشود، این آمادگى وجود دارد که در ارزیابى غیرخودىها نیز نیتها مورد توجه قرار گیرد؟عماد افروغ: همواره و همیشه سخن از نیت و انگیزه خیر در امر سیاستورزى مىرود، اما به گمان من و در یک فرض مطلوب و در یک متن تئوریک، نیت خیرخواهانه و اصلاً نیت و انگیزه به تنهایى، جایگاهى در عرصه سیاستورزى نمىتواند داشته باشد، اما در هر صورت نمىتوان از توجه به این مهم روىگردان شد که سیاستورزان بسیارى، نیتخیر را مقدم برعمل و طرح ارائه دادهاند و البته مىدهند.
آیا مىشود نیات به گمان خود خیر را به عنوان تنها داشته سیاستورزى ارائه داد و اعلام کرد؟ آیا مىتوان نیت افراد را مورد داورى قرار داد؟ اصولاً چه کسى مىتواند داورى کند که فعل سیاسى من ناشى از نیت خیرخواهانه من است و یا ناشى از نیت غیر خیرخواهانه من؟ اگر نیتخوانى در سیاست باب شود و بیان نیت دلیل عرضه خود به مردم باشد وجوه علمى و ساختارى سیاستورزى رنگ مىبازد و شهودگرایى و خودبزرگبینى و قضاوتهاى خداگونه کردن سکه رایج مىشود.
در جهانبینى دینى ما نیت اخلاقى مىتواند جایگاه داشته باشد که البته این چنین است، اما در مقام داورى نمىتوان نیتخوانى کرد و به دیگران به جاى حرف و برنامه، نیت ارائه داد.