خلاصه ماشینی:
"«سازمان پیمان آتلانتیک شمالی»(ناتو)و«سازمان امنیت و همکاری اروپا»به عنوان بخشی از استراتژی غرب،بهطور هماهنگ و با توجه به تعریف جدید از مفهوم امنیت در اروپا که از لحاظ جغرافیایی و تنوع عوامل تهدید گسترش یافته و شامل کشورهای قفقاز نیز میشد،با به اجرا گذاشتن طرحهای امنیتی و مشارکت در حل مناقشههای منطقهای مانند جنگ چچن، قرهباغ و بحرانهای موجود در گرجستان وسایر کشورهای منطقه،به دنبال توسعه حوزه امنیتی خود در قفقاز برآمدند.
این برنامه به کشورهای عضوامکان تقویت روابط با ناتو در راستای منافع و قابلیتهای خود آنها را میدهد و رزمایشهای مشارکت برای صلح به منظور ارتقای همکاریهای نظامی و عملی و قابلیتهای مشترک در اموری که این برنامه بر روی آنها تأکید میکند و کمک به گسترش قابلیتهای همکاری میان نیروهای متحد ناتو و کشورهای شریک طراحی شدهاند،از سال 8991 میلادی به بعد میزان مشارکت کشورهای قفقاز جنوبی در طرح فوق افزایش یافت.
روسیه در برابر ناامنی و وجود بحرانهای حاد منطقهای که میتوانند مناطق جنوبی این کشور را در قفقاز شمالی تحت تأثیر قرار دهند،ورود غرب به منطقه قفقاز،خواست جمهوری آذربایجان و گرجستان جهت پیوستن به ناتو،مسألهء حفظ پایگاههای نظامی این کشور در گرجستان،خروج نظامیان روسیه از قفقاز،استقرار پایگاههای نظامی ناتو در منطقه،مسیرهای انتقال انرژی،تعیین رژیم حقوقی دریای خزر و ایجاد تشکلهای سیاسی و امنیتی نظیر گووام برای تضعیف CIS حساسی دارد.
اجرای طرحهای مختلف از سوی نهادهای امنیتی در غرب و عضویت تمام کشورهای بازمانده از شوروی سابق در سازمان امنیت و همکاری اروپا و طرح مشارکت برای صلح ناتو به همراه تلاش هریک از قدرتهای غربی به ویژه آمریکا برای نفوذ در تمام سطوح سیاسی،اقتصادی،فرهنگی،امنیتی و نظامی منطقه،باعث رقابتهای شدید بین قدرتهای منطقهای و فرا منطقهای گردید."