دریچه: آنجا که خط رنگی ندارد مقاله

"زنگ منزل صاحب دستان توانمندی‌ را فشردم،صاحب این دستان توانمند که کتابت می‌کند-کی خسرو خروش را می‌گویم با نگاهی گرم و چشمانی که صد حرف نگفته‌ در آن دارد وقتی از او می‌خواهم برایم بگوید که چه طور می‌توانیم‌ خوش نویسی متکی به ذوق ایرانی و ادبیات کهن خود را به جهانیان‌ بیش‌تر معرفی کنیم با لحنی آرام می‌گوید:«هنر خط،هنر سنتی است‌ ولی نمایشگاه‌هایی که برپا می‌شود،بدون این که بینندگان آن بتوانند از مضمون آن آگاه شوند به عنوان هنر انتزاعی طرف توجه واقع شده‌ و خوش نویسی چون هنر متظاهری نبوده و منزوی بوده،ما نمی‌توانیم‌ انتظار داشته باشیم که همه‌گیر شود،شاید برای این منزوی است که‌ خوش نویسان اصولا افراد درون‌گرایی بودند و اگر غیر از این بود تحمل‌ رنج و مشقت فراگیری این هنر را نمی‌توانستند داشته باشند»وقتی‌ استاد از رنج و مشقت می‌گفت،به دستان‌اش نگاه کردم این دست‌ها را همه جا نمی‌شد دید پس خوب نگاه کردم و به خاطر سپردم. رسولی از علاقه‌ی اروپایی‌ها به خط می‌گوید ولی از این که این هنر کم رنگ شده می‌نالد و یکی از دلایل این کم رنگی را روحیه‌ی هنرمند می‌گوید«خطاط باید روحیه‌اش قوی باشد چون اگر ضعیف باشد حتی‌ اگر خط هم بلد باشد نمی‌تواند کار خوبی انجام بدهد اکبر ساعتچی،رییس انجمن خوش نویسان ایران معرفی هنر را به‌ جهانیان تأکید می‌کند ولی در راه رسیدن به این مهم معتقد است:«ما باید از خودمان شروع کنیم،اول باید در درون هنر را به جامعه معرفی‌ کنیم وقتی جامعه‌ی ایرانی خط را به عنوان یک هنر اصیل بپذیرند خود به خود انعکاس خارجی هم دارد."