خلاصه ماشینی:
"ظاهر قضیه این است که کرهجنوبی،تایلند و اندونزی برای از سر گذراندن بحران اقتصادی خود تنها به صندوق بین المللی پول امید بستهاند و کارشناسان صندوق نیز امیدوارند تا قبل از سرایت بحران به ژاپن،و در نهایت به واشنگتن،جلوی امواج بیامان بحران را بگیرند.
در این کنفرانس گرچه آمریکا بیمیل نبود کشورهای شرق آسیا را تشویق کند با تأسیس یک سازمان اقتصادی منطقهای به حل و فصل مشکلات خود بپردازند ولی در عین حال از آن بیم داشت که چنین سازمانی به اعتبار و اهمیت جهانی صندوق بین المللی پول لطمه وارد کند.
دریافت اعتبار از صندوق بین المللی پول به معنی از دست رفتن حاکمیت اقتصادی یک کشور است،بهویژه برای کشورهای در حال توسعه که هنوز خاطرات سالهای استعمار را از یاد نبردهاند ابزاری هولناک در به زیر سلطه آوردن آنها است.
موفقیت کشورهای بحرانزده شرق آسیا و خروج آنها از بحران از طریق دریافت وام از صندوق بین المللی پول مورد تردید بسیاری از کارشناسان است ولی مقامات صندوق با مثال زدن مکزیک که در سال 1994 سقوط اقتصادی داشت و از طریق اجرای برنامههای صندوق موفق به بهبود اقتصاد و واحد پول خود شد میگویند به موفقیت خود در شرق آسیا اطمینان دارند.
صندوق در حال حاضر دویست میلیارد دلار سرمایه دارد که بیشترین آن از سوی کشورهای ثروتمند پرداخت شده است،برخی از این پرداختها به شرح زیر است: ایالات متحده آمریکا 36 میلیارد دلار(18 درصد کل پول) آلمان 2/11 میلیارد دلار(7/5 درصد کل پول) ژاپن 2/11 میلیارد دلار(7/5 درصد کل پول) انگلستان 1/10 میلیارد دلار(1/5 درصد کل پول) فرانسه 1/10 میلیارد دلار(1/5 درصد کل پول) عربستان سعودی 7 میلیارد دلار(5/3 درصد کل پول) مأخذ:مجله تایم 8 دسامبر 1997 برگردان از بخش ترجمه«گزارش» (به تصویر صفحه مراجعه شود)"