ضمیمه ی ادبی: فرخنده آن که راه به هنجار می برد (سیاوش کسرایی و دومین سال خاموشی کلامش) متفرقه

"آن سال‌ها انگشت شهادت بسیاری از پیش‌ کسوت‌ها فقط به درد همین کار می‌آمد،زمان اصلا معنی‌ نداشت؛اما سال‌ها آمدند و رفتند و ما باز کودکانه به سایه‌ (به تصویر صفحه مراجعه شود) سیاوش کسرائی(یکی از آخرین عکس‌های او که قبل از مرگش در غربت برداشته شده است) اندر بودیم تا پاییز 1358-تهران؛چهار راه آب سردار، دانشکده هنرهای دراماتیک،و من که اصلا حوصله نگاه‌ کردن به برنامهء درسی هفته را نداشتم،فقط دو سه دقیقه‌ پیش از شروع کلاس بود که دکتر احمد کامیاب مسک از همکار دیگری پرسید: -کسرایی آمده؟کلاس دارد! مهرهء سرخ در بعضی فرازها،بسی غنی‌تر و مؤثرتر از آرش کمانگیر جلوه می‌کند،کسرایی از حماسه به‌ سوی مراثی سوق می‌یابد،و در این مرثیه،بازهم‌ سهراب در جست‌وجوی پدر،مهرهء یادگاری رستم را که تهمینه بر بازوی او بسته است،نشان می‌دهد،اما پدر- به عمد-در آخرین سالهای حیات خود به عنوان یک‌ ابرقدرت،این نشانی را نادیده می‌گیرد،کسرایی،مهرهء مقدسی بود که هرگز به بازی گرفته نشد!عجب تمثیلی، عجب پیش‌بینی غریبی!کسرایی در آخرین سالهای‌ زندگی با اشاره به این تمثیل،از نامرادی نهضت چپ‌ نامستقل در تاریخ پنجاه ساله اخیر ایران یاد می‌کند."