چکیده:
مطالعه حاضر اثر هشت هفته تمرین هوازی منتخب را بر عوامل خطرزای بیماریهای قلبی-عروقی و توان هوازی مردان بزرگسال غیرفعال بررسی میکند.به این منظور از بین داوطلبین،10 مرد سالم با میانگین سن 3/4+8/38 سال و وزن 4/15+8/79 کیلوگرم برای گروه تجربی و 8 نفر با میانگین سن 8/3+5/38 سال و وزن 5/14+1/80 کیلوگرم بهطور تصادفی برای گروه کنترل انتخاب شدند.برنامه منتخب شامل گرم کردن،تمرین هوازی با شدت 60 تا 80 درصد حداکثر ضربان قلب و سرد کرن بود.متغیرهای اندازهگیری شده شامل اندزههای انتروپومتریک،درصد چربی بدن( BFP )،توان هوازی( VO 2 max )و عوامل خطرزای بیماری کرونری قلب از جمله،کلسترول تام خون( TC )،لیپوپروتئین کمچگال ( LDL.c )،لیپوپروتئین پرچگال( HDL-c )،تری گلیسریدها( TG )و گلوکز خون( FBS ) بودند.پس از تجزیه و تحلیل آماری با آزمون t مستقل،نتایج به دست آمده نشان داد،پس از برنامه VO 2 max آزمودنیهای گروه تجربی 40/8 درصد(0001/0> P )و HDL-c پلاسمای خون آنها 25/18 درصد(003/0> P )فازایش یافت که بهطور معنیداری بیشتر از گروه کنترل بود.درصد کاهش مقادیر گلوکز خون گروه تجربی(63/8-درصد)بعد از تمرین نسبت به گروه کنترل معنیدار بود(0001/0> P ).بین درصد تغییرات TC ، LDL-c و TG و همچنین وزن،شاخص توده بدن( BMI )و درصد چربی بدن دو گروه تفاوت معنیداری وجود نداشت. یافتهها همچنین نشان داد برنامه تمرینات هوازی موجب بهبود توان هوازی،مقادیر لیپوپروتئین پرچگال و گلوکز خون شده،اما در سطوح کلسترول تام،لیپو پروتئین کمچگال و تری گلیسریدها تغییری ایجاد نکرده است.باتوجه به نتایج به دست آمده به نظر میرسد برنامه تمرین هوازی با شدت(80-60 درصد HRmax )اثر معنیداری بر نیمرخ عوامل خطرزای کرونری مردان بزرگسال غیرفعال نداشته است.مرور گزارشهای پژوهشی نشان میدهد که عامل شدت تمرین اثر قابل توجهی بر تغییرات عوامل خطرزای بیماری کرونروی قلب دارد. از آنجایی که در پژوهش حاضر شدت تمرین براساس 80-60 درصد HRmax تعیین شد، شاید معنیدار نبود اثر برنامه تمرین منتخب بر برخی از این عوامل به خاطر پایین بودن شدت برنامه یا مدت زمان زیر 30 دقیقه تمرین باشد.
خلاصه ماشینی:
"درصد کاهش مقادیر گلوکز خون گروه تجربی(63/8-درصد)بعد از تمرین نسبت به
تمرین هوازی با شدت(80-60 درصد HRmax )اثر معنیداری بر نیمرخ عوامل خطرزای کرونری مردان بزرگسال غیرفعال نداشته است.
افزایش معنیدار VO 2 max (6/18 درصد)و HDL-c و کاهش LDL-c و TC میشود
درصد تغییرات مقادیر VO 2 max ، HDL-c و گلوکز خون آزمودنیهای گروه تجربی پس
برنامه تمرین هوازی موجب کاهش اندک TC گروه تجربی نسبت به گروه
شکل 1 نشان میدهد 8 هفته تمرین هوازی موجب بهبود مقادیر VO 2 max گروه تجربی
min-1 )آزمودنیهای گروه تجربی و کنترل(-0001/0 p )تغییرات HDL-c آزمودنیها بعد از تمرین هوازی
درصد بهبود مقادیر HDL-c دو گروه پس از تمرین در شکل 2 نشان داده شده است.
هشت هفته تمرین هوازی موجب بهبود معنیدار مقادیر HDL-c گروه تجربی نسبت به
dr )آزمودنیهای گروه تجربی و کنترل(003/0- p ) تغییرات گلوکز خون آزمودنیها بعد از تمرین هوازی
شکل 3 نشان میدهد تمرینات هوازی مقدار گلوکز خون گروه تجربی پس از تمرین را
بهبود معنیدار حداکثر اکسیژن مصرفی گروه تجربی(40/8 درصد افزایش)، HDL-c (25/18 درصد افزایش)و گلوکز خون(63/8 درصد کاهش)شده و سایر متغیرها تغییر
که نشان میدهد برنامه تمرینات هوازی موجب بهبود این عامل شده است.
بر سطح HDL-c )پلاسما افزایش معنیدار این عامل به میزان متوسط 5 درصد است(28).
فعالیت منظم بدنی برای 4 روز در هفته را گزارش کردند که با یافتههای پژوهش حاضر
ایجاد تغییرات مثبت در نیمرخ لپیدی خون مردان بزرگسال ایجاد نکرده باشد،اما اثر معنیداری بر افزایش توان هوازی و میزان HDL-c و همچنین کاهش گلوکز خون آنان"