سومین قدیس - مجله آزما ادب و هنر

"در همان حال سجده‌ام را می‌چرخانم طرف شهریار و می‌گویم:«درود باد بر پادشاه جهان سیاهی» شهریار می‌گوید:«تو کیستی؟» می‌گویم:«بنده ستایش‌گر شما» می‌گوید:«و در عوض از من چه می‌خواهی» می‌گویم:«فقط مقدار کمی غذا» شهریار دستانم را می‌گیرد و من را با خود به سرزمین‌ سیاهی می‌برد،در آن‌جا سفره‌ی رنگین برایم پهن‌ می‌کند می‌گوید:«بخور و خوش باش که ما با تو خوشیم» سجده می‌کنم و می‌گویم:«این بخشایش شهریار قابل ستودن است» شهریار برمی‌گردد طرف فرزندانش و فریاد می‌زند: «من روزی را به خاطر می‌آورم که حتی حاضر به‌ خم شدن در برابر آدم نشدم و حالا ببینید که فرزند او مقابل من به سجده افتاده» با شادمانی به طرفم می‌آید تا من را در آغوش بگیرد که متوجه صلیب آویزان بر گردنم می‌شود در یک‌ آن خودش،تاجش،تختش و فرزندانش محو می‌شوند و من خودم را در کنار اتاقکم در پهلوی رود می‌بینم، با خود می‌گویم:«این‌طور که معلوم است جز ستایش‌ روح القدوس هیچ ستایشی شایسته نیست» و می‌خواهم به سجده بیافتم که صدای پسر بچه‌ای‌ می‌آید:«هی،پیرمرد من را از رود عبور ده» لبخند می‌زنم و می‌گویم:«نمی‌توانم برو پیش کس‌ دیگری» می‌گوید:«هی پیرمرد من را از رود عبور ده» اخم می‌کنم و می‌گویم:«کمر خمیده‌ام را نمی‌بینی؟» فریاد می‌زند:«هی،پیرمرد من را از رود عبور بده» دست می‌برم به کمر پسربچه و به هر زحمتی که‌ هست او را بلند می‌کنم و روی سینه و شانه‌ام‌ می‌نشانم و به رود می‌زنم."