زمان هنگامه ی اندوه و درد است و پریشانی مقاله

"آزاد)و شعرهایش زیاد شنیده‌ایم و نیز این‌که‌ «از نخستین نوآوران عرصه‌ی شعر نیمایی است»2، «از بهترین شاعران فرمالیست بود و با آن‌که برای‌ محتوای سیاسی شعر ارزش قایل نبود،از دیگران‌ انتقاد می‌کرد که چرا در شعرهایش به محتوای‌ سیاسی بها نمی‌دهند»3،یا«از لحاظ سیاسی آن‌چه‌ همیشه برایش اهمیت داشت،سرنوشت و مقام‌ والای انسان بود»4و یا این‌که«در عین شناخت‌ خوب از ادبیات غرب،با ادبیات ایران هم آشنایی‌ خوبی داشت و با پشتوانه‌ای ادبی و فرهنگی‌ مطمئن،مسیر خود را پی گرفت»5؛اما این نوشتار سعی دارد به وجهی از آثار آزاد بپردازد که در میان‌ انبوه نوشته‌ها و گفته‌های درباره‌ی او،چه پس از درگذشتش و چه در آثار مکتوبی که سال‌های‌ سال در زمان حیاتش نوشته شدند،کمتر به آن‌ پرداخته شده است؛آن هم نقش‌آفرینی نسبی وی‌ در زمانی است که شاعرانی هم دوره یا از سنخ او، بر سیر تکوینی غزل معاصر یا آن‌چه امروز به‌عنوان‌ غزل نو می‌شناسیم،تاثیری به‌سزا داشتند6، احمد شاملو،به‌عنوان یکی از مطرح‌ترین و مرجع‌ترین شاعران صاحب شخصیت معاصر، حکم داد که غزل کهنه شده و مرده است؛اما آیا با یک حکم،غزل می‌میرد؟در حالی‌که مردم آن‌ را همچنان زمزمه می‌کنند و در طول قرن‌ها هنوز غنای خود را حفظ کرده است!م."