برای یک همشهری خبر و گزارش

"و این علیرغم همه‌ی‌ خرده‌گیری‌ها و طعنه‌هایی بود که در آن‌ دوران شامل حال بچه‌های حرف گوش نکنی‌ مثل من می‌شد. با همه‌ی این فشارها من توانستم مثل ده‌دها هم‌دوره‌ی علاقمند دیگرم به دانشکده‌ی تئاتر بروم. مدیون دیگرانی‌ که این راه را برای ما هموار کرده بودند. دیگرانی که سال‌ها قبل از آن جرات کرده‌ و به دفاع از تئاتر برخاسته بودند. این نمایشنامه‌ طوری با زندگی روزمره‌ی دانشکده در هم‌ آمیخته بود که آقای گیل مثل ادیب و هملت‌ در راهروها گشت می‌زد و سر کلاس‌ها حاضر می‌شد. نمی‌شد به تئاتر در ایران فکر کنی و اکبر رادی را کنار بگذاری. شهری‌ که تئاتر را خیلی زود شناخته بود و در آن‌همه‌ به نمایش علاقمند بودند. آن روزها بیشتر از آن شیفته‌ی تئاتر بودم‌ که به سختی‌های راه فکر کنم. امروز می‌دانم هنرمند در ایران مرغ عروسی‌ و عزاست و هرقدر جایگاهش بالاتر باشد رنج‌ها و سرخوردگی‌هایش نیز بیشتر خواهد بود."