خلاصه ماشینی:
"سه‌فه‌ریس و نفس را اگر معرفت به خویشتنش لازم افتد به درون خویش است که باید بنگرد.
آنان جوانانی بودند نیک،هماوردانی که از خستگی یا از تشنگی یا از سرما زدگی ننالیدند ره و رسم درختان و ره و رسم دریا داشتند که باد را و باران را پذیره می‌شوند که شب را و خورشید را پذیره می‌شوند آنان بچشمانی غمین بهنگام پارو زدن عرق می‌ریختند نفس‌هاشان هماهنگ بود خونشان در تنی تسلیم می‌دوید وقتهایی هم بود که آواز می‌خواندند،و باز با همان چشمان غمین.
وقتی از جزایر متروک انجیر-عربیها گذشتیم به جانب مغرب،پشت دماغه‌ی سگان که به ما پارس می‌کردند آنها گفتند-اگر نفس را معرفت به خویشتنش لازم افتد به درون خویش است که باید بنگرد-آنها گفتند.
لنگرگاه ما کناره‌هایی بود که از عطر شب خیس می‌شد میان پرندگان آواز خوان،هنوز دستها خیس آن آبها بود که ماجرایی عظیم و نیکبختانه را یاد آور میشدند اما سفر را هرگز پایانی نبود و جان آنان با پاروها و پارو گیره‌ها توامان شد..."
(
, 
, 
)
