در ناتمامی - مجله آرش ادب و هنر

"سرش را انداخت پایین و رفت. سگها باز خوابشان‌ برده بود. دختر گفت«اینجوری که نمیشه ما که نمی‌تونیم اونقدر صبر کنیم تا هوا تفتش‌ بشکنه؛بعد راه بیفتیم. » مرد گفت«اگه خیالمون اینه که بریم خونه‌ی آبجی بزرگه‌م؛دس کم باس دو ساعت صبر کنیم. » دختر گفت«ما میریم هیچ‌طوری هم نمیشه. » مرد گفت«اون یه خورده حالی بحالیه. » دختر گفت«ما یه مهمون دوشبه‌ایم،ما از یه عالمه راه میایبم. » مرد گفت«اون تو چشماش پرده نیس. » پسر گفت«تو که باس بشناسیش. »بعد،داشت سکوت میشد که دختر گفت «خب میریم خونهء عمه کوچیکه‌مون» پسر گفت«چی»؟ مرد گفت«نمی‌تونیم. ما هیچ وخ نمی‌تونیم این کارو بکنیم. » دختر گفت«واسه چی»؟ پسر گفت:«اون شوررش خونه‌س». دختر گفت«بهتر بود نمیومدیم. »و رفت طرف تلمبه تا گلوئی تر کند. بعدش،صدای‌ تلبمه بود؛و بوق سمج ماشینی که آن گوشه‌ی تعمیرگاه بود و شفق هوا،روی اسفالت‌ ترک خورده‌ی خیابان،و صدای آب یخی..."