باد را . . . - مجله آرش ادب و هنر

"نیمی از فصل بهاران رفت کاخها را پر گل و فواره می‌بینم ولی افسوس رونقی در کشتزاران نیست بر فراز کوه گاهی توده‌ی ابریست خشک و پابرجا و در آن رنگ توفان نیست ماه نیسان می‌رود آرام و آبی‌پوش آه!باران نیست،باران نیست. دشت را قهر خدا خشکاند ابر تا کی بر فراز کوه خواهد ماند؟ باد را آواز باید داد. باد اگر برخیزد از اقصای این سامان رهگذارش کوچه‌های زنده خواهد بود ریشه‌ها را با ره‌آوردی تراوا خیس خواهد کرد او برای هر دلی از سنگ یا از آب ضربه را تدریس خواهد کرد. ید الله مفتون امینی در زنجیر شب نیستم، که خانه‌ی مرداب است در من ستاره‌ها همه فریاد می‌کشند اما مسافران، جز ظلمتی پلید نمی‌بینند من واحه‌ام، که گم شده در توفان هر مانده‌یی که میرسد از راه، -خسته‌وار در من غبار بانگ سفرها را خاموش می‌تکاند و، آنگاه با خنده‌ی سراب سرسبزتر خیال دروغین را در چشم می‌کشد. سرسبز رویشی است در این پنهان با من ز گریه‌زار سخن گویید."