خلاصه ماشینی:
"بدانکه شعرا شوخ طبیعت و عاشق‌پیشه و پردرد و متفکر و شیرین‌زبان و فصیح اللسان و ملیح البیان،مربوط الکلام می‌باید،تا از مضمون بکر و منظوم فکر بشعر خوش و صحبت دلکش باعث انتعاش طبایع نکته‌سنجان و سخنوران گردد.
نه شعرای مضمون دزد،تتبع‌کن،بدکلام،غلیظ الفاظ،ناموزون،بحر ناشناس،کج‌بحث،کج‌سلیقه،طرزمدان،خنک‌بیان،که از شعر بدشان طبایع ملال گیرد و از طرز ناخوششان خاطره‌ها کدورت پذیرد و از اشعار باردشان شعر فهمان تمسخر فرمایند و از اقوال کارهشان نکته‌دانان تنفر نمایند و با آنکه پیوسته در بازارها شعر خوانند بهرکس که رسند اظهار شاعری نمایند و بطمع پنج درم یک قطعه گویند و گدا طبیعت و خوش‌آمدگو باشند و بجهت لقمه طعامی هرروز بدر دکانی یا بخانه‌ای روند و بجهت ممسکان و نااهلان و ابلهان بنابر طمع قصاید گویند و در مجالس پیوسته شعر خود خوانند و تعریف کنند و توقع تحسین داشته باشند و در وقت شعر خواندن تبسم و حالت نمایند و سر و گردن متحرک سازند و اشعار خود را نوشته،در بغل نگاه دارند و تعریف اشعار شاعران ننمایند و در شعر و سخن انصاف نکنند و اسم ارباب سخن را بی‌ادبانه مذکور سازند و بتقریب اشعار مردم خوانند و دخلهای ناموجه نمایند و با مردم ناموزون بحث شعر کنند و یا بخوانند و شعرای آذربایجان تتبع شعرای عراق و خراسان نمایند و بروزمرهء ایشان متکلم گردند بترتیب و شق و لباس مقید باشند و دستار شلغمی پیچیده بر سر نهند و گوشهای دراعه را از پیش گردن بطریق مو پیچ زنان در عقب اندازند و اگر قصوری در شعر مردم ببینند زود عیب آنرا ظاهر سازند و علم اختلاط ندانند و شکم‌پرست و لقمه دوست باشند."
(
, 
, 
)
