یادداشت سردبیر: آغاز جاودانگی سرمقاله

"اما آن‌چه روشن است این است که بارش مداوم واژه‌ها، زبان را سیراب می‌کند و کودکان و نوجوانان،در بهره‌گیری از واژه‌های زبان رسمی،زبان محلی و گویش‌ منطقه‌ای خود را از دست می‌دهند و فراموش می‌کنند. 3. تأکید و اصرار خانواده‌ها در آموزش زبان رسمی بسیاری از خانواده‌های ایرانی،از همان کودکی،می‌کوشند فرزندانشان به فارسی رسمی‌ سخن بگویند و معلوم است که نسل امروز بسیاری از واژگان محلی و گویش منطقه‌ای خود را نشناسند. شاید اغراق‌آمیز به نظر رسد اگر بگوییم،با تداوم چنین وضعیتی،در پنجاه سال آینده از گویش‌های‌ ایرانی به ندرت بتوان نشان و ردپا یافت و تنها رصد آن‌ها در حوزه‌ی کتاب‌ها یا شاید موزه‌های‌ فرهنگ امکان‌پذیر باشد. چنین فضایی،به تحقیر گویش‌ها می‌انجامد و چه بسیار کودکان و نوجوانان که می‌کوشند هویت گویشی و حتی قومی خود را پنهان کنند تا به طعنه و تمسخر و طنز دیگران دچار نشوند."