خلاصه ماشینی:
"پس از مدتی،چگالی جهان چنان کاهش خواهد یافت که کشش گرانشی دیگر تأثیر قابل توجهی از نظر کاهش سرعت گسترش نخواهد داشت و کهکشانها با سرعت ثابتی به دور شدن از یکدیگر ادامه خواهند داد.
ولی این فرار به احتمال زیاد صورت خواهد گرفت: یک سیاهچالهء بزرگ در مرکز یک کهکشان ممکن است(به تصویر صفحه مراجعه شود)سال برای بخار شدن یا نابودی قطعی وقت لازم داشته باشد.
چرا باید به این فکر بیفتیم که مقدار مادهء سیاه موجود در فضا آنقدر هست که موجب فروریزی و انقباض مجدد جهان شود؟چرا باید در مورد مادهای که با شواهد قطعی به وجودش پی بردهایم دچار تردید شویم؟علت این است که نسبت بین چگالی بحرانی و روند گسترش بسیار ناپایدار است.
حال اگر واقعا نوعی چگالی بحرانی برای مادهء سیاه وجود داشته باشد و مادهء سیاه از نوع همان مادهای نباشد که کهکشانها و ستارگان را تشکیل داده،پس واقعا چه خواهد بود؟نامزدهای اصلی به ظن قوی عبارت خواهند بود از پسماندههای نخستین مراحل تکوین جهان.
توانایی بالقوه برای سفر در زمان ناممکن بودن انبساط همیشگی جهان و همچنین عدم امکان انقباض و فروریزی جهان تا صد میلیارد سال آینده،هردو پیشگوییهایی بسیار هیجانانگیز هستند و پیش از هرچیز این فکر را به مغز خطور میدهند که آیا میتوانیم کاری انجام دهیم تا آینده را جالبتوجهتر سازیم؟عملی که بهطور قاطع به این نتیجه برسد عبارت خواهد بود از راندن خویشتن به درون سیاهچالهء عظیمی که جرم آن بیش از یک میلیون بار بیشتر از جرم خورشید باشد."