سرمشق سخن دری - مجله گوهر ادب و هنر

"نوشیروان از آن دهقان‌ پرسید که چند سال از عمر تو گذشته؟گفت:صد و بیست سال که مدت عمر طبیعی است:نوشیروان‌ تعجب کنان گفت نهال نشانیدن این پیر،بعد از صدو بیست سال علامت نشان خرافت است!بمیوهء این درخت کجا خواهد رسید؟پیر گفت:ای پادشاه!این درخت نشانیدن من از خرافت نیست، بلکه مصلحت آنست که همچنانکه من از درختان مردمان خورده‌ام و تمتع گرفته‌ام،دیگران نیز از درختان من میوه خورند. دیگران کاشتند و ما خوردیم‌ ما بکاریم و دیگران بخورند و از عادات حسن نوشیروان چنان بود که هرگاه سخنی نیکو شنیدی گفتی زهی!احسنت!و نواب خزنیه‌داران مبلغ چهار هزار درهم زر بآنکس انعام میدادند. نیکو گفتی!نواب چهار هزار درهم به پیر انعام کردند. انو شیروان‌ گفت:باز،زهی!احسنت!چهار هزار درهم دیگر به پیر عطا فرمود. انو شیروان‌ باز گفت:زهی!احسنت!چهار هزار درهم دیگر به پیر انعام فرمودند و تازیانه بر اسب خود زد که خزینهء من به شیرین گوئی این پیر وفا نمیکند و روان شد."