درود - مجله گوهر ادب و هنر

"«چو در طاس لغزنده افتاد مور رهاننده را چاره باید نه زور» درمان دردهای دیرینه و عقده‌های کودکانه و مرهم سینه‌های پر کینه،آشنائی و رهنمونی‌ به عواطف انسانی و ایمانی و عرفانیست عرفانی که جلوه‌گاه آن کلام یکتای بی‌همتاست، کلامی که روانی تازه در کالبد نیمه جان این کشور سالخورده و بلند آوازه دمید،و زبان‌ شیرین فارسی را که چندی در محاق رفته بود از برکات این فیض آسمانی با چاشنی تازی‌ و پیوند معنوی پایه‌ای بلند و مایه‌ای نیرومند نصیب گشت و سخنورانی سحر آفرین در این‌ سرزمین قد برافراشتند و در جهان علم و ادب و معارف عالیهء اسلامی،فرهنگی شکست ناپذیر پدید آوردند که هزار زبان فصیح و بیان بلیغ از شکر نعمت بی‌دریغش عاجز و ناتوانست..."