دار الفنون - مجله گوهر ادب و هنر

"دکتر نصرة الله کاسمی دی مرا بر جانب«دار الفنون»آمد گذر یاد آن دوران خوش افتادم و عهد صغر، وه!چه خوش ایام بود آنروزگاری کم نبود جز ز دانش،از دگر نیک و بد گیتی خبر، بر همیکردم ز نوشین خواب سر،هر بامداد، پیشتر ز آندم که بردارد سر از البرز خور، میرسید از دور بر گوشم،گهی باد سحر. چشم شوخ اختران یک‌یک بخواب اندر شدی‌ برخلاف چشم من که خواب از آن رفتی بدر آسمان،چون گوهری مردم که برچیند بساط ساختی پنهان،بدرج اندر،ز گرد خود گهر، بود پروین چون گلوبندی ز مروارید کش‌ افکنی در آب و خوش‌خوش دور گردد از بصر. هم مرا بیم اوفتادی در دل از وی هم امید، آنچنان،کافتد برخسار پدر چشم پسر، میدویدم سوی او،چون مرغ دیده آشتیان، همچو من،این آشیان را بود مرغان بیشمر، هم در آن ساعت مرا پند پدر یاد آمدی، کم همی فرمود:«ای روشندل فرخ سیر، در جهان تا میتوانی با خدای خود بساز، که از او کس نیست بر احوال تو دلسوزتر."