مصیبت بزرگتر - مجله گوهر ادب و هنر

"پارسا تویسرکانی* (تصویرتصویر) مصیبت بزرگتر فضل،بن سهل،مرد ایرانی، که نبودش،به عهد خود،ثانی‌ شد به گرمابهء سرخس،درون، داد فرمان،به قتل او،مأمون. گر که خالی است جای او،به برت، خواهم اکنون،که من بوم پسرت. داغدیده زن،این سخن چو شنید، ناله سر کرد و آه سرد کشید، گفت:سخت است،مردن پسرم، زین مصیبت شده است خون،جگرم. باشد اینهم،مصیبت دگری، که چون مأمون،مرا بود پسری. وز دو شر،آنچه کمتر است بدیش. زبان مایهء زیان یکی،از سالخورده‌ای پرسید، این جهان است جای گفت و شنید. دزد و قاضی پیش قاضی،دو دزد را بردند، هر دو،در محضرش قسم خوردند، که دگر گرد کار بد نروند، روبرو با خیانتی نشوند. گفت قاضی،که دی قسم خوردید، عهد خود را بجا نیاوردید. بود مقصودمان از آن سوگند، تا کنیم استوارتر پیوند، که خیانت بیکدیگر نکنیم، دزدی از هم،ز هیچ در نکنیم، دزد را خود خیانتی است،اگر، دستبردی زند،بدزد دگر. گفت:هر اسب راهوار گزین، هست شایستهء،سوار گزین. اینهمه درد و رنج را دیدن، هست خاصیت مفید شدن."