خلاصه ماشینی:
"کلام آخر نصرت الله محبی یوسف مصر ادب رخت زبستان کشید بلبل روشن روان سوی گلستان برفت نامهء قابوس چون کاغذ زر می‌برند چشمه روشن به جاست،مرغ خوش الحان برفت در یکی دو سال اخیر جامعهء ادبی ایران پی‌درپی در مرگ عزیزان و پیش‌کسوتان خود به سوگ می‌نشیند،هنوز داغی را فراموش نکرده داغ دیگر یرا برسینهء خود سنگین می یابد و مرگ هرعزیزی،البته سخت و جانفرساست،اما چرا بگرییم و چرا متأسف باشیم،یوسفی‌ها زندهء واقعی بودند و هستند، یک عمر زندگی پربار،صدها کار تحقیقی، ارزنده و کم‌نظیر،یک عمر معلمی با افتخار، معلمی به معنای مطلق کلمه نام و یاد یوسفی‌ها را زنده نگاه می‌دارد و مگرنه اینکه: سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز مرده آن است که نامش به نکویی نبرند بی‌شک هیچ یک از این درگذشتگان با آن عظمت روحی که در آنان سراغ داریم،حتی مجلس بزرگداشت و یا یادنامه‌ای را هم از ما انتظار ندارند،هرچند: آشنایی نه غریب است که دلسوز من است چون من از[دست]برفتم دل بیگانه بسوخت1 آنچه آنان در جستجویش بودند و باید ما را نیز به فکر وا دارد؛این است که آیا می‌توان امیدوار بود کسانی راه آنان را ادامه دهند،زیرا گفته‌اند و شنیدیم و خوانده‌ایم،فکر و ذکر یوسفی‌ها این بود که:چه کار تازه‌ای در جامعهء ادبی روی داده و چه تحول تازه‌ای صورت گرفته است؟چه کسانی به وادی قلم قدم نهاده‌اند؟چه کسانی به وادی قلم قدم نهاده‌اند؟چه در چنته دارند؟چه می‌نویسند؟و چگونه می‌نویسند؟و آیا آموخته‌ها را به درستی به کار می‌بندند و..."
(
, 
, 
)
