حکایت - مجله کاوه (مونیخ آلمان) ادب و هنر

"حکایت چندانکه مرا،شیخ اجل:«ابو الفرج بن جوزی»-رحمة الله علیه-ترک سماع فرمودی و بخلوت و عزلت اشارت‌ کردی،عنفوان شبابم غالب آمدی و هوی و هوس طالب؛ناچار بخلاف رای مربی قدمی برفتمی و از سماع‌ و مجالست حظی برگرفتمی و چون نصیحت شیخم یاد آمدی گفتمی: قاضی ار باما نشیند برفشاند دست را محتسب گر می‌خورد معذور دارد مست را تا شبی،بمجمع قومی برسیدم که در میان مطربی دیدیم: گوئی رگ جان می‌گسلد زخمهء ناسازش‌ ناخوشتر از آوازهء مرگ پدر آوازش گاهی انگشت حریفان از او در گوش و گهی بر لب که خاموش نبیند کسی در سماعت خوشی‌ مگر وقت رفتن که دم درکشی‌ چو در آواز آمد آن بر بط سرای‌ کدخدا را گفتم از بهر خدای‌ ز یبقم در گو شکن تا نشنوم‌ یا درم بگشای تا بیرون روم فی الجمله،پای خاطر یاران را موافقت کردم و شبی بچند مجاهده بروز آوردم مؤذن بانگ بی‌هنگام برداشت‌ نمی‌داند که چند از شب گذشته است‌ درازی شب از مژگان من پرس‌ که یکدم خواب در چشمم نگشته است بامدادان،بحکم تبرک،دستاری از سر و دیناری از کمر،بگشادم و پیش مغنی نهادم و در کنارش گرفتم و بسی شکر گفتم."