کارگاه شعر - مجله فردوسی ادب و هنر

"تا به خویشتن برسم عبور می‌کنم از خویش تا به تن برسم‌ هنوز دست تکان می‌دهد کسی در باد به زیر آورم از روی شانه‌اش شب را به آب دیده بشوم غبار از رویش‌ بگیرم از کف باد و به چشم خویش کشم‌ هزار«یوسف»ام آب از دو چشم می‌نوشند: زبان بسته به فریاد آید از دستم‌ چه وقت خوردن بغض است از گلوی سکوت‌ کجاست غیرت طوفان که بر لب ساحل‌ هنوز بر سر جنگ‌اند موج‌ها با هم‌ «فرشته‌ها همه خنجر در آستین دارند به ریشه تیشه زدن عادت تبردار است‌ «مکن به فسق مباهات»می‌کنم:حافظ امید،هست از این بخت تازه رخت که من‌ بگیر دست مرا تا به خویشتن برسم‌ کسی نشسته سر راه تا که من برسم‌ سحرگهی که به آن موی شب‌شکن برسم‌ نسیم‌وار اگر بر سر چمن برسم‌ اگر دوباره به خاک خوش وطن برسم‌ درین سراب اگر من به پیرهن برسم‌ چو دست خویش اگر باز بر دهن برسم‌ مگر که مست کنم خدمت سخن برسم‌ چو موج در دل دریا به کف زدن برسم؟!"