خلاصه ماشینی:
"از سویی دیگر این حادثه در دوران شکوفایی مطبوعات و گشایش در عرصه اطلاعرسانی کشور به وقوع پیوست تا اگرچه نامگذاری این روز از سوی شورای فرهنگ عمومی کشور در وهله نخست، گرامی داشت یاد و خاطره محمود صارمی را درنظر داشته باشد،پاسداشت و حمایت از حقوق و جایگاه تمامی فعالان عرصه خبر،اطلاعرسانی و روزنامهنگاری در کشور نیز در اولویتهای بعدی این نامگذاری قرار گرفت.
در این میان اما خبرنگاران و روزنامهنگاران در ایران باوجود تمامی مخاطرات این عرصه و به دلیل برخی خصوصیات منحصربهفرد دینی و ملی حتی به قیمت سختی و فشار بر خود و خانوادههایشان،تلاش برای آگاهسازی جامعه را تحت الشعاع مشکلات و مصائب پرشمار خود قرار نداند.
برخی از صاحبان و مدیران به ظاهر فرهنگی و فرهیخته مطبوعات و رسانهها تمامی تلاش خود را برای شانه خالی کردن از بار مسوولیت بیمهای کارکنان خود به کار گرفته و با استفاده از روشهایی مانند کاهش نیم ساعته ساعات کاری روزنامهنگاران به زیر میزان تعیین شده از سوی بیمه و عدم توجه به مهلت سه ماهه برای کارکنان مشمول قانون برای تحت پوشش بیمه قرار دادن آنها،سبب بروز مشکلاتی فراوانی برای آنها میشوند.
انجمنی صنفی برای روزنامهنگاران در طول سالهای پس از انقلاب همواره خلاء نیاز به وجود یک نهاد یا سندیکای صنفی برای پیشگیری حقوق خبرنگاران و روزنامهنگاران،در میان اهالی رسانه احساس میشد،اما به دلیل مشکلات متعدد موجود در کشور تا سالهای ابتدایی هنوز بسیاری از روزنامهنگاران و خبرنگاران تحت پوشش خدمات بیمهای و تامین اجتماعی به عنوان حد اقل نیاز یک حرفه قرار نگرفتهاند دهه 70 کمتر کسی به فکر تاسیس چنین نهادی بود."