خلاصه ماشینی:
"در این فصل اشاره شده است که«گرچه سنت علمی نگری اجتماعی در ایران، امر تازهای نبود اما پیدایی علوم اجتماعی امروزین به طور کلی و جامعهشناسی به طور اخص در ایران، در ارتباط با ظهور دولت نوینی بر اساس الگوهای سازمانی غرب، شکل گرفته بود» «پیدایش جامعهشناسی به عنوان یک رشته درسی در ایران به سال 1325 مربوط میشود در آن سال در یکی از دانشکدههای تهران(دانشسرای عالی)به منظور آشنایی دانشجویان با اندیشههای جامعهشناسی یک واحد با عنوان«جامعهشناسی آموزش و پرورش»ارایه شد.
در طی 12 سال بعد نظریههای جامعهشناسی در نهادهای آموزش عالی از طریق تدریس کلی علوم اجتماعی در دانشکدههای ادبیات و علوم انسانی به دانشجویان ایرانی ارائه میشد» بخشهای دیگری از فصل اول این کتاب به مشکلات داخلی جامعهشناسی در ایران پرداخته است و مشکلات و بحرانهای مربوط به جامعهشناسی را ناشی از: 1-تمرکز:قرار داشتن دانشگاههایی که جامعهشناسی درس میدهند در شهر تهران."