چکیده:
در این نوشتار،نخست به مفهوم زبان قرآن و تاریخچهء آن اشاره شده،سپس زبان عرف عام و خاص تعریف شده و ویژگیهای هرکدام بیان شده است.در ادامه با نقد دیدگاه زبان عرف عام،دیدگاهها در مورد زبان خاص(مثل زبان علمی،ادبی،زبان ترکیبی،چند ساحتی،زبان فطرت،هدایت و...)بیان شده و در پایان به این نتیجه رسیده که زبان قرآن عرف خاص دارد که اصطلاحات و روش فهم ویژه است همانطور که موافق فطرت و هدایتگر و چندساحتی و ترکیبی است.
خلاصه ماشینی:
"ک:رضایی اصفهانی(1)،061،سعیدی روشن(تحلیل زبان قرآن)،24-93 و ساختار و تأویل متن،7 و 86 و 421 و 181 و 623 و 063) بررسی:زبان ادبی و متون ادبی از دیر زمان تاکنون واقعیت موجود در زندگی بشر است اما پرسش اینجاست که با توجه به ویژگیهای زبان ادبی،آیا قرآن را میتوان یک متن ادبی و زبان آن را زبان ادبی دانست؟ برای پاسخ به این پرسش با توجه به چند نکته پاسخهای متفاوت مییابد: اولا اگر مقصود از وجود زبان ادبی،وجود مجاز،استعاره،کنایه،و تشبیه عناصر زیباشناختی و فصاحت و بلاغت در قرآن باشد،قرآن،زبان ادبی است بلکه قرآن در اوج فصاحت و بلاغت ادبی قرار دارد.
ک:پویایی فرهنگ و تمدن اسلام و ایران:علی اکبر ولایتی و کارنامه اسلام:عبد الحسین زرینکوب و شیعه پایهگذار علوم اسلامی:صدر) و نیز قرآن،پیام معین و معنای نهایی دارد و اصولا ما در تفسیر قرآن به دنبال کشف مقاصد آیات و نیت مؤلف یعنی هدف خدای متعال در بان هر آیه هستیم در مباحث آینده،دیدگاههای هرمنوتیکی جدید مثل گادامر و هایدگر بیان خواهد شد و مورد نقد و بررسی قرار میگیرد تا روشن شود که این سخن نه تنها در مورد قرآن ناصحیح است بلکه اصولا حذف نیت مؤلف و پیام نهایی متن ره به جایی نمیبرد و با اشکالات متعددی روبهروست.
(زبان دین و قرآن،444-344) جمعبندی و نتیجهگیری: با بررسی مجموع دیدگاههای فوق در مورد زبان عرف خاص قرآن،میتوان گفت:که پذیرش هرکدام از این دیدگاهها نفیکننده دیدگاه دیگر نیست و میتوان همه آنها را پذیرفت چون همه آنها قابل جمع است و در حقیقت هرکدام از صاحبنظران به بخشی از ویژگیهای زبان قرآن اشاره کردهاند."