خلاصه ماشینی:
"اما بهرغم این گفتار،حد اقل تا سال 77 و تا زمان ساخت بانوی اردیبهشت این فیلم در جشنواره بین المللی زنان سینما(سیاتل آمریکا)و در بنیاد پژوهشهای فرهنگی زنان(واشنگتن دیسی،آمریکا)به نمایش درآمد بنی اعتماد در سال 74 در مقابل این پرسش که«بازتاب بخش زنان فیلمساز ایران و حضور شما و خانم میلانی و خانم درخشنده در لوکارنو چه بود؟»پاسخ داد:«فیلمهای این بخش در تمام سانسها با ظرفیت کامل سالن نمایش داده شد و در چند سانس حتی عدهای امکان دیدن فیلمها را پیدا نکردند و پیگیری تماشاگران و بحث و گفتوگوهایی که پس از نمایش فیلمها پیش میآمد نشان میداد که تا چه حد علاقهمندی به دانستن هرچه بیشترتر راجع به ایران وجود دارد.
»این نگرش انسانی را قبلا در فیلم عروس آتش (خسرو سینای)شاهد بودیم،اما واقعا برای ما قابل تصور نیست که او در درک جهل و ناآگاهی زنان تا همین حد پیش برود و مثلا بگوید:«رفتار زنی که از سر ناآگاهی فرزندش را کتک میزند قابل بررسی است»نکته به ظاهر تعارضآمیز نیز همواره گفتار بنی اعتماد در مقایسه تطبیقی با عمل و کارنامه سینماییاش است که حتی در مورد خشنترین رفتارهای مردانه از خود الزام درک و همدردی نشان میدهد اما در مورد طرح مشکلات مضاعف زنان در کلام و مصاحبه از این حیث کنترلشده عمل میکند.
اما شناخت یک شخصیت برای یک هنرمند،با خواست و تمایل خود آن هنرمند حاصل میشود و درحالیکه مجموعه تحقیقهای میدانی و اصلا نحوه کار و زندگی بنی اعتماد امکان شناخت زنان را بیشتر از مردان مهیا میکند و این پشتوانه عملا نیز در فیلمهای بلندش مورد استفادهاش قرار میگیرد،اما او حاضر به پذیرش شفاهی کاری که میکند،نیست."