سرمقاله: . . . برای آنموقع، ما فکری نکرده ایم سرمقاله

"*** «بدهی دولت به بانک مرکزی در سال 2731 به بیش از 00032 میلیارد ریال رسید،در حالیکه این بدهی در سال 6531 مبلغ 832/9 میلیارد ریال بود» چنین معضل بزرگ اقتصادی(بدهی‌های انباشته و روزافزون بخش دولتی) چگونه پدید آمده است و صرف کدامین سرمایه‌گذاری زیربنائی شده است؟به‌ راستی آیا بازپرداخت بدهی‌های دولت به بانکها عملا منتفی نیست؟آیا کار به‌ جایی نمی‌رسد که مثلا سازمان تأمین اجتماعی بابت 058 میلیارد ریال طلب‌ خود از دولت هشدار دهد در صورت عدم وصول آن قادر نخواهد بود به تعهدات‌ خود عمل کند؟طلبی که چند ماه دیگر به 0501 میلیارد ریال می‌رسد. چرا دولت برای مردم مشخص نمی‌کند دقیقا چه مبلغ بدهکار است!و به کدام‌ کشورها؟به چه دلیل با آنهمه درآمد و با این مردم صبور و قانع و با تحمل،باز هم‌ بدهی بالا آورده؟چه کسانی مسبب چنین بدهکاری‌هایی شده‌اند؟راه‌حل نهایی‌ برای کم کردن بدهی‌ها چیست؟در مدت تنفس،چه مقدار بهره به بدهی‌ها تعلق‌ می‌گیرد؟جریمه دیر کرد در پرداختها چقدر است؟ *** با هر کشوری که راجع به بدهی‌های ایران و نحوه بازپرداخت آن صحبت‌ می‌شود با اندکی تفاوت در گفته‌ها چنین برداشت می‌شود«به دلیل سابقهء خوش‌ حسابی،ایران در سالهای 19 و 29 هرچه خواست دادیم،بدقولی‌ها از سال 39 شروع شد. منتهی آنروز،فکر این را نکرده بودند»که امرو به چنین وضعی نرسند؟ راستی اگر فقط 7 درصد بهره بابت وامها پرداخت کنیم و ضمنا سالانه‌ چندین میلیارد دلار استقراض جدید انجام دهیم در سال 5731 رقمی بیش از 06 میلیارد دلار بدهکار نخواهیم شد؟ *** «سیاستهای پولی در این سال(17)نیز چندان مطلوب نبوده است،در سال‌ 1731 نقدینگی با رشدی معادل 52/3 درصد به 66853 میلیارد ریال رسیده، رشد شدید نقدینگی که عمدتا ناشی از سیاست انبساطی بانک مرکزی از طریق‌ افزایش بدهی بانکهای تجاری،تخصصی،شرکتها و مؤسسات دولتی است‌ می‌تواند ثمرات ناشی از تعدیل اقتصادی را دچار مخاطره نماید» ..."