چند و چون هنر: می آغازم با بازی خبر و گزارش

"گاهی دیدن دوباره یک مسیر،یادآور وام‌هایی است که گرفته‌ایم،بی‌آن که برای پرداخت اقساط کاری‌ کرده باشیم،کمک‌مان می‌کند. تنها اتفاق‌های نقاشی این دوره عبور من از مسیر ساختمان پلاسکو بود و دیدن‌ مغازه داداشی. من که روی دوشم جعبه واکس بود و یک جفت دمپایی برای مشتری،وارد پاساژ می‌شدم و بی‌اختیار تابلوی پشت ویترین مرا به سوی خود می‌کشید. نمی‌دانم شاید هم جعبه واکس من برای آنها عجیب بود. بسیار دلنشین بود و فقط دیگر تابستان‌ها کار می‌کردم. نقطه عطف‌های این دوره اول شناخت انسانی بود به نام مسعود احمدی که با شناخت او سر از هنرستان نقاشی تهران درآوردم. شاید با همان کار با شقه گوشت‌های رامبراند و بیکن رابطه گرفتم و کارهای سوتین مرا در چنگ خودش‌ گرفت.... اما در یک چیزی واحدند که مرا جذب می‌کنند و این جذب از امکان رنگ و طراحی و مبانی و تکنیک و مترهای دیگر فراتر است. اما من تابلوی عاشورایم را دوست داشتم؛چون بیشتر از آن که از تاریخ هنر وام بگیرد،از زندگی گرفته بود. کار مداوم امکان نقاشی مرا کم کرد و آموزش‌های من قطع شد،اما درس‌ زندگی هنوز ادامه داشت. مشکل جدیدی هم شروع شده بود:وضعیت کارم‌ تغییر کرده بود و موقعیت شغلی‌ام بهتر شده بود و جاذبه‌های جدیدی از حقوق و سفرهای خارجی و آشنایی‌ها و وسوسه‌ها از یک‌ سو و ترس زندگی با اتکا به نقاشی از سوی دیگر،همچنان مرا پشت درها نگه داشته بود. حالا نقاشی را با بازی می‌آغازم،نمی‌گذارم ایده و موضوع مرا زندانی خود بکند و در آخر تجربه‌ها را به کار می‌گیرم."