خلاصه ماشینی:
"نشستی با سه تن از شاعرههای کراچی: شهناز نور سیمین لکهنوئی گلنار آفرین ما بیسبب گریستهایم *شما هرسه غزلسرایید،آیا این قالب شعری بیشتر مورد عنایت زنان پاکستانی است؟ *نور:در پاکستان معمولا غزل میگویند و من گمان میکنم این تعجب شما برای خاطر این است که شاعران معاصر ایران کمتر غزل میگویند.
*نور:آنچه در شعر زنان پاکستان مشهود است،وجود ترکیبات و اصطلاحات خاصی است برای مطرح کردن مسائل و مشکلات زنان و یک نوع انعکاس این حقایق است؛بویژه این حقیقت که در جامعهء پاکستان شخصیت مرد جبری است در حالی که زن از شخصیت مظلومی برخوردار است.
شاعر حساس است و با دید عمیق به مسائل مینگرد،وقتی چیزی میبیند که دیگران نمیبینند این همان خلوت اوست؛چه دردی که میبیند مربوط به خودش باشد یا دیگران،مثل عشق که لازمهء شعر و شاعری است،تنهایی و خلوت هم لازمه شعر و شاعری است."