خلاصه ماشینی:
یادداشت سردبیر با انتشار شماره اول و دوم مجله پیام بهارستان در شکل و شمایل جدید،و به دلیل تنوعی کهداشت،با تشویق و استقبال دوستداران قرار گرفتیم.
حقیقت آن است که این استقبال بیش از حدتصور و انتظار ما بود و از علائم آن این که بلافاصله پس از توزیع،هم تک‌فروشی گسترده‌ایداشت و هم آن که با سیل مقالات کوتاه و بلندی که حاوی نوعی اسناد و مطالب تازه و بکربود،روبرو شدیم.
مقالات جدید به حدی زیاد بود که توانستیم شماره جدید را تنها پس از گذشت یک ماه ونیم از توزیع رسمی شماره قبل،با بیش از یک هزار صفحه ببندیم.
یک انتقاد تربیت مقالات یا به عبارتی،ناترتیبی آن بود.
این نکته مد نظر ما هم بود و به همیندلیل شیوه جنگ را انتخاب کرده و هیچ ترتیب و آدابی را در چیدن مقالات رعایت نکردیم ونخواهیم کرد.
در شماره جدید این تلاش هم صورت گرفته است که مقالات بلند کمتر،و مقالات کوتاهبیشتر باشد.
ما در شماره قبل بیش از شصت مقاله داشتیم و در شماره جدید حدود هشتاد مقاله.
گرایش ما همچنان به انتشار مقالاتی است که حاوی سند تازه‌ای باشد،این نکته است کهبه آن اهمیت می‌دهیم.
اما از انتشار مقالاتی که به نوعی گزارش نسخه‌های خطی،سفرنامه‌هایچاپ نشده،یا کتابشناسی‌های علمی و فنی باشد(نه فهرست‌های خشک و خالی)استقبالمی‌کنیم.
علاقه‌مندیم این نشریه به عنوان منبع و ماده‌ای برای تاریخ و فرهنگ تمدن اسلامی و ایرانیباشد که اگر چنین باشد برای انتشار آن به خود می‌بالیم و صد البته از انتقاد دوستان لذت بردهو آن را هم به گوش خواهیم شنود.
(
, 
, 
)
