خلاصه ماشینی:
"اقتصادی در اخلاق اسلامی در اخلاق اسلامی مال و دارایی برای آن است که جان،مال و آبروی افراد بر اساس آن صیانت شود،موانع پیش روی به سوی هدف از میان برداشته شود و مشکلات و دشواریهای زندگی حل و رفع گردد.
در حقیقت: مالک اصلی خداست این امانت بهر روزی نزد ماست به عبارت دیگر،باور آدمی در برابر مال باید این باشد که مال را در راهی صرف کند که خدا آن را دوست دارد(مشکاهء الانوار طبرسی،ص 35).
از یک نظر دست آدمی در بخشش نباید بسته باشد: و لا تجعل یدک مغلولهء الی عنقک، و از سوی دیگر نباید چنان گشاده باشد که آدمی را به فلاکت بکشاند: و لا تبسطها کل البسط فتقعد ملوما محسورا (اسراء،79) این نکته نیز قابل ذکر است که مردم گمان نکنند اگر خداوند به آنان از فضل خود چیزی عطا کرده است،راه بخل در پیش بگیرند به نفع آنان است،بلکه آن مایهء شر و عامل بدبختیشان است.
دستور اسلام بر این است که اگر از خویشاوندان،بستگان و همسایگان کسی دار فانی را وداع گفت،تا سه روز باید غذای آن خانواده را تهیه کرد و برای آنان فرستاد(وسایل الشیعه،ج 3،ص 237).
امام در فصل رسیدن خرما چند جای دیوار باغ را میشکافت تا مردم برای خوردن خرما بتوانند وارد باغ شوند و عملشان دزدی به حساب نیاید(زیرا اگر فردی از دیوار باغی در آن وارد شود یا قف در را بشکند و وارد شود،دزد خوانده میشود و در مورد او حد سرقت اجرا خواهد شد)و این کار علاوه بر آن بود که امام به هرخانوادهء فقیر،از محصولات آن باغ مقداری اعطا میکرد(در مکتب احیاگر تشیع،بخش حیات اقتصادی امام)."