چکیده:
هدف از انجام این تحقیق بررسی نظریهای بود که کاهش فراوانی نسبی بازخورد سبب افزایش یادگیری برنامه حرکتی تعمیم یافته میشود،در حالیکه یادگیری پارامتر را کاهش میدهد(1).بر این اساس اثر بازخورد خودکنترلی بر یادگیری زمانبندی نسبی و مطلق یک تکلیف زمانبندی متوالی مورد مطالعه قرار گرفته است.60 نفر آزمودنی به صورت داووطلبانه انتخاب و براساس نوع ارائه بازخورد به سه گروه خودکنترلی،جفت شده و آزمونگر تقسیم شدند.تکلیف آزمودنیها حرکت در مسیر از قبل مشخص شده یعنی فشردن کلیدهای 2،6،8 و 4 یک دستگاه زمانبندی متوالی با حفظ زمانبندی نسبی و مطلق معین بود.آزمودنیهای خودکنترلی در هر زمان که نیاز داشتند بازخورد دریافت میکردند،درحالیکه دو گروه دیگر کنترلی بر زمان دریافت بازخورد نداشتند.آزمایش از سه مرحله اکتساب، یادداری و انتقال تشکیل شده بود و آزمودنیهای خودکنترلی یادگیری زمانبندی نسبی را در هر سه مرحله نشان دادند.نتایج تحلیل واریانس عاملی مرکب نشان داد اثر اصلی نوع بازخورد بر زمانبندی نسبی در دسته کوششهای مختلف مرحله اکتساب معنیدار بود و آزمودنیهای گروه خودکنترلی و آزمونگر دارای خطای زمانبندی نسبی کمتری در مقایسه با گروه جفتشده بودهاند.همچنین،اثر اصلی نوع بازخورد بر زمانبندی نسبی در مرحله یادداری معنیدار بود و آزمودنیهای گروه خودکنترلی و آزمونگر دارای خطای زمانبندی نسبی کمتری در مقایسه با گروه جفتشده بودند.اثر اصلی نوع بازخورد بر زمانبندی نسبی در مرحله انتقال معنیدار بود و آزمودنیهای گروه خود کنترلی دارای خطای زمانبندی نسبی کمتری در مقایسه با گروه جفتشده بودند.یافتهها اثر سودمند بازخورد خودکنترلی بر یادگیری GMP در مقایسه با پارامتر را نشان میدهند و حمایتی دیگر بر جدائی نظری این فرآیندها فرآهم میکنند.
خلاصه ماشینی:
"نتایج تحلیل واریانس عاملی مرکب نشان داد اثر اصلی نوع بازخورد بر زمانبندی نسبی در دسته کوششهای مختلف مرحله اکتساب معنیدار بود و آزمودنیهای گروه خودکنترلی و آزمونگر دارای خطای زمانبندی نسبی کمتری در مقایسه با گروه جفتشده بودهاند.
(به تصویر صفحه مراجعه شود) شکل 1-خطای زمانبندی نسبی گروههای آزمایشی در دسته کوششهای مختلف مراحل اکتساب،یادداری و انتقال 2-نتایج تحلیل واریانس عاملی مرکب نشان داد اثر اصلی نوع بازخورد(040/0> p ,106/3- F )بر زمانبندی مطلق در دسته کوششهای مختلف مرحله اکتساب معنیدار بود(05/0> p ).
برطبق نظر محققان شاید علت تفاوت نتایج تحقیق در ارتباط با اثر بازخورد خودکنترلی بر یادگیری زمانبندی نسبی در سال 2002 و 2005،به دو دلیل بوده باشد،دلیل اول این بود که در تحقیق سال 2002،بازخورد تنها در ارتباط با زمان کلی حرکت ارائه شده بود و دلیل دوم محدودیت قرار داده شده برای گروه خودکنترلی در دریافت بازخورد بود.
هدف اصلی تحقیق حاضر این بود که آیا در یادگیری زمانبندی نسبی و مطلق تفاوتی میان گروه خودکنترلی با گروه های دیگر مشاهده خواهد شد؟یافتههای تحقیق حاضر مشابه با نتایج تحقیق ولف و چیویاکوسکی(2005)،نشان دادند که در مرحله اکتساب،یادداری و انتقال گروه بازخورد خودکنترلی دارای خطای زمانبندی نسبی کمتری در مقایسه با گروه بازخورد جفت شده بوده است(19).
این یافته با نظریه اشمیت(1988،1985،1975)و تحقیقات گذشته که پیشنهاد میکند عوامل مرحله اکتساب که سبب افزایش ثبات پاسخ از یک کوشش به کوشش بعدی میگردند،توسعه GMP را بهبود میبخشند،همخوانی داشت و حمایتی دیگر از جدائی برنامه حرکتی تعمیم یافته(زمانبندی نسبی را کنترل میکند)و طرحواره حرکتی(پارامتریزه کردن حرکت را کنترل میکند)فرآهم میآورد(1،10،11)."