آن روزها آن روزگار: تاوانی که همچنان پرداخت می شود مقاله

"«سپاهی»پیرمرد قد بلندی‌ که صندلی‌اش را می‌گذاشت کنار در بسته‌ مدرسه تا مبادا کسی جراءت کند و از لای در بیرون بخزد اما من رمز عبور را یافته بودم!یک‌ سکه«پنج قرانی»مثل نسیم از لای انگشتان‌ من می‌خزید و می‌رفت تا کف دست استخوانی‌ سپاهی و لای در را به اندازه عبور من که لاغر بودم و چابک می‌گشود و این آغاز پرداخت‌ هزینه‌هایی بود که باید به خاطر روزنامه‌نگار شدن می‌پرداختم و هنوز و همچنان در حال‌ پرداخت آنم هزینه‌هایی که سنگینی‌اش شانه‌ هایم را خرد کرده است و روحم را مالامال از خستگی. با این همه اما هنوز و همچنان روزنامه‌ نگاری را دوست دارم و هنوز برای عبور از لای‌ درهایی که مسیر مرا به سمت انجام رسالتم در روزنامه‌نگاری می‌بندد تاوان می‌دهم و هنوز وقتی شروع به نوشتن می‌کنم قلبم شادمانه‌ می‌تپد و در عین حال ترسی هولناک وجودم را پر می‌کند که؛چه می‌شود سرنوشت این‌ نوشته‌ها و من.."