اندیشه: در پاسخ ناچاری و نه در گزافه مقاله

"به راستی قلنم سوگند،سخت است اگر بدانید که به جز یکی،دو مرتبه درود و بدرود، هیچ بده،بستانی نه با این منوچهر مینوچهر داشته‌ایم و نه داریم!که به گزافه باهم درآمیزیم. بگذاریم از این پس نیز به‌ نغمه‌سرایی واژه‌گان بهاری‌اش که هر پرنده‌ای را مست با لاله‌های باژگون‌اش می‌بیند،سر بر گریبان‌ باشد و مشغول. با این چند واژه گیج و گنگ و بی‌سرانجام‌ بپردازیم به«منوچهر منجمی»،کسی که با گل‌گون نبشته‌ی«لاله‌های واژگون»مرا در خاطرات عاشقانه‌ام،با رؤیاهای سر به نیاز و نماز و شرم فروافتاده از بن لاله‌ها،درهم نوایی‌ با آوای سینه‌های سرخابی فرشته‌گان زاگرس، به خلوت تنهایی جاودانی یاد و یادهایم برد. این منوچهر مینوچهر،به قدر همان باژگون‌ سران سر بر دامن تفکر،آن‌قدر سر در دامن‌ فرشته‌گان آزاد در زاگرس‌ها،بختیاری‌ها، چهارمحال‌ها،کوچ‌ها،عشیره‌ها و چشمه‌ساران‌ نرگس‌پرور در انداخته است که گفتن آن به‌ کلامی یا سخنی این‌چنین آسان نیست...."