چکیده:
در باورهای اعتقادی عصر جاهلیت، به ویژه در بنیادیترین اصول، یعنی مبدأ و معاد، نارساییهای فراوانی به چشم میخورد. معادانکاری، انحصار زندگی به عالم دنیا و نفی حیات دوباره انسانها از جمله باورهای اعتقادی مردم پیش از بعثت پیامبر اسلام است. خداوند در آیات متعددی از قرآن مجید، این نگرش جعلمدارانه را رد کرده و پس از ارائه ادله گوناگون در راستای ابطال آن، به طرح و جایگزینی حقیقت معاد مبتنی بر اصول صحیح، مبرهن و موافق با فطرت و عقول سلیم بشری پرداخته است.از این رو در این جستار ابتدا نگرش پیشگفته بررسی میشود و سپس جهتگیریهای قرآن تجزیه و تحلیل میگردد. در پایان نیز ضرورت و انواع معادباوری مردم عصر حاضر در راستای تطبیق فرهنگهای پیش و پس از بعثت بررسی میشود.
There can be found many defects in believes of people in the age of ignorance، particularly in their most fundamental ones، i.e. God and hereafter. Denying man's life after death and knowing him of only earthly life has been a case of the defects. This belief has been opposed with in various verses of Quran and having faced it with different reasonable proofs، has explained the truth of man's life after earthly life. In the paper، therefore، the defective belief has been examined and Quranic considerations analyzed. And، finally، intending a comparative study on the cultures before and after the prophecy of Islam Prophet، has insisted on the hereafter life and examined various kinds of present eschatology.
خلاصه ماشینی:
"آیات احیای ارض قانون حیات و مرگ در همهجا یکسان است؛ اگر محال باشد انسانها بعد از مردن و خاک شدن به زندگی باز گردند، پس چرا این همه گیاهانی که میمیرند و میپوسند و خاک میشوند، بار دیگر در حیاتی نوین پا به عرصه وجود میگذارند؟ چرا زمینهای مرده، پس از نزول باران حیاتبخش تکان میخورند و به حرکت در میآیند و لباس حیات برتن میکنند؟ قرآن توجه انسانها را به این مسأله جلب کرده است: «و نزلنا من السماء و ماء مبارکا و أنبتنا به جنات و حب الحصید * و النخل باسقات لها طلع نضید * رزقا للعباد و أحیینا به بلدة میتا کذلک الخروج؛ و از آسمانها آبی پربرکت فرستادیم و به وسیله آن باغها و دانهها را که درو میکنند، رویاندیم و نخلهای بلندقامت که میوههای متراکم دارند.
» (انعام/ 12) خداوند در این آیه پس از تبیین مالکیت و حاکمیت خود بر سرتاسر عالم هستی میفرماید: خداوند قادر و توانا، رحمت را بر خود مقرر داشته است: پس همه شما را در روز رستاخیز که تردیدی در آن نیست، جمع میکند؛ زیرا اگر با مرگ انسان، همه چیز پایان یابد، بشر به کمال مطلوب خود نرسیده، از استعداد حیات جاودان بازمانده و رحمت الاهی از او دریغ شده است و یا اینکه مانعی بر سر راه آن ظاهر شده است؛ ولی چون مانعی در کار نیست و رحمت او حتمی است، رسیدن به حیات جاودان در سرایی دیگر و وصول به جوار قرب حق برای انسانها نیز قطعی است."