شعر مهاجر - مجله گوهران ادب و هنر

"شعر مهاجر در میدان شهر دکتر فضل الله روحانی می‌وزد،سرخوش و مستانه و آرام،نسیم. هیبت آکروپولیس؛ کوس هم‌سنگی،با بام فلک می‌کوبد *** آن‌همه سنگ‌وستونها که در آن منظر،می‌بینم داستان‌ها ز خدایان فراوان کهن می‌گویند که در آن برهه‌ی رنگین خیالین اساطیری در میان همهء مردم شهر؛ زندگی می‌کردند... *** ازدحامی است به‌هر گوشه‌ی میدان بزرگ عطر گل‌های قرنفل،از دور بوی حکمت می‌آرد بر شامهء من *** آن‌طرف،دخترکی زیبا از آنطالیا، پیش‌رو دارد کوزه‌ی شیروسبوی عسلی. مردم،اما همه سرگرم خریدند و فروش *** مردی انداخته بر دوش،یکی شال سپید متفکر،آرام گام‌برداران،در صحن شلوغ میدان با دهانی بسته،چشمی باز! *** ناگهان بانگی آرام و رسا می‌شکند همهمهء میدان را! آشنا آوایی با گوشم! آشنا آوایی با جانم! *** و من از هیبت پژواک صدا بازمی‌گردم از آن رخوت رؤیای اساطیری زیرلب،با خود تکرارکنان: -خویشتن را بشناس -خویشتن را بشناس -خویشتن را بشناس..."