«سارعوا» آید مرا او در خطاب...هر که مردن پیش او شد فتح باب مقاله

"پس امیرالمومنین (ع) نه با دست خود، خود را به هلاکت انداخته است و نه نفس خود را وادار به انجام کاری کرده است که عقول آن را قبیح می‌شمارند؛ همانطور که منع نمی‌کنیم علم حسین (ع) را به محل آب که به اندازه ذراعی به ایشان نزدیک بود بطوریکه اگر حفر می‌نمود، آب برای او از زمین می‌جوشید، بنابراین امتناع امام حسین(ع) از حفر به معنای اعانة بر ازهاق نفس نمی‌باشد بعد از آنکه تکلیف امام (ع)، ترک سعی در طلب آب باشد بطوریکه حتی از این کار ممنوع باشد و عقل نیز اینکار را بعید و قبیح نمی‌شمارد و همچنین است علم امام حسن (ع) به عاقبت صلح با معاویه که هم خبری (روایتی) در این زمینه وارد شده است و هم شواهد تاریخی بیانگر آن است، علاوه بر آنکه امام‌حسن (ع) با اینکار از قتل زود هنگام خود و تسلیم اصحابش به معاویه جلوگیری نمود و البته امام (ع) به آنچه انجام داد، عالم بود ولیکن خداوند متعال ایشان را به انجام چنین کاری متعبد نموده بود."