خلاصه ماشینی:
"در ویتنام جنوبی پرداخت خسارت اصولا وجود نداشت مثلا دهکدهای که در اثر لطمات ناشی از جنگ خسارت دیده و یا از بین میرفت دیگر اهالی آن دهکده چیزی برای تناول و اعاشه زندگی نداشتند و مقامی هم وجود نداشت که از اینگونه افراد خسارت دیده زجر کشیده حمایت نموده و برای قوت لا یموت آنها اقدام نماید مقامات آمریکائی با بررسی اوضاع محلی و میزان درآمد و مقدار مصرف غذائی اشخاص ترتیبی اتخاذ نمودند که زارعین خسارت دیده بتوانند در مقابل آنچه که از دست دادهاند پولی از دولت وصول کرده و از محل آن در محل قبلی خود و یا در جائی دیگر به کشتوزرع پرداختند و بدون بیم از آینده بزندگی خود ادامه دهند قبل از برقراری حق خسارات درباره زارعین افراد ده نشین نه تنها از طرف نیروهای دشمن زیان میدیدند بلکه از ناحیه نیروهای خودی نیز سخت آسیب میدیدند مثلا سربازان واحدهائی که بموجب مأموریت محوله از دهکدهای عبور مینمودند کلیه مایحتاج زندگی و خوردوخوراک اهالی بیچاره را تا جائیکه قابل حمل بود با خود میبردند و نتیجه میزان خساراتی که افراد دهنشین از نیروهای خودی متحمل میشدند از طرف ویت کنگها متوجه آنها نمیشد که اینگونه رفتار بازار عین صرف نظر از خسارات مالی که سطح تولیدات کشاورزی را پائین میآورد و بهترین وسیله تبلیغاتی علیه نیروهای نظامی ویتنام جنوبی و مألا بنفع نیروهای ویت کنگ بود البته این مسئله یک امر طبیعی است که اگر دولتی پس از مبارزه با دشمن و کسب پیروزی خسارات وارد بمردم را جبران ننماید اضطرارا باید در جنگ دیگری شرکت جوید که این بار در آنطرف جبهه مردم گرسنه و خسران دیده و زجر کشیده قرار دارند."