خلاصه ماشینی:
"ایران و آل بویه *جعفر آقازاده،محسن مؤمنی1 دانشجویان دکتری تاریخ دانشگاه اصفهان (به تصویر صفحه مراجعه شود) *تاریخ اجتماعی ایران در دوره آل بویه(وفاداری و رهبری در جامعهی اسلامی سدههای نخستین) *روی پرویز متحده *برگردان محمد رضا مصباحی مقدم و علی یحیایی *مشهد خانه آبی،8831،چاپ اول،تعداد صفحات،612 مروری تاریخی بر ملکداری ایرانی با ورود اعراب مسلمان به ایران و سقوط ساسانیان،سرزمین ایران تا حدود سه قرن تحت سیطرهی مستقیم و غیرمستقیم خلفای اموی و عباسی بود؛اما به تدریج با روی کار آمدن سلسلههای ایرانی مانند،طاهریان و صفاریان،ایران از سیطرهی خلفای عباسی خارج شد و این روند با روی کار آمدن بوییان که از قوام دیلم شمال ایران بودند،روندی سریع یافت.
دادن منشور حکومت از سوی خلفای عباسی به حاکمان استیلایی،این امتیاز را برای عباسیان داشت که سبب میشد بیشتر مسلمانان به همراهی خود با اصولی که پیش از انتخاب اولین خلیفه حکفرماشده بود،ادامه دهند و این به معنی همداستانی در ادامهی حیات جوامع اسلامی بهصورت یکپارچه بود (ص 13-03) نویسنده در ادامه به نحوهی شکلگیری مکاتب چهارگانه اهل سنت اشاره دارد و مینویسد«شیعیان اسماعیلی و سنیان حنبلی،دیگر سنیان را به کار روشنسازی مرزهای تسنن برانگیختند»بااینحال این تعریف تا زمان سلاجقه فراگیر نشد.
(ص 611)نویسنده محترم به این نکته توجه نکرده که تحرک اجتماعی در این دوره از پایین به بالا هم جریان داشته و برای نمونه بوییان خود فرزندان ماهیگیری فقیر بودند که توانستند به حکومت بخش اعظم خاور نزدیک دست یابند و یا غلامانی که از بردگی به مناصب بالای نظامی نظیر امیر الامرایی دست یافتند."