خلاصه ماشینی:
و چون این حکایت دلانگیز است بنابراین اینجا نقل میشود: در سال 4591 ع آقای دکتر شیخ محمد اکرام9دانشمند معروف پاکستان و مؤلف ارمغان پاک فتوکپی روضة السلاطین را از پاریس آورده بودند باین تصور که تذکرهء مزبور طبق فهرست نگار بلوشه در بنگال تألیف و بنام شاه حسین پادشاه بنگال معنون شده است.
مادامیکه در دیباچهء لطایفنامه در مدح سام میرزا دو شعر گفته است، چهار بیت در ستایش درمیش خان برشتهء تحریر درآورده است و او را خان خاقان حشمت و عالیقدر و معدلت شعار خطاب کرده است: آن خان نامور،که زمین در زمان او از روی قدر،طعن بهفت آسمان کند سهو و خطا بود،که باحسان و عدل او دانا،حدیث حاتم و نوشیروان کند دو شعر رباعی این است: ای عدل تو،شرع مصطفی را حامی وز لطف تو،خلق در نکو فرجامی هم دشمن تو مباد از دوست بکام هم دوست نه بیند از تو دشمن کامی پایان لطایفنامه بنام اعتماد الدوله میرزا کمال الدین شاه حسین اصفهانی که در سال 929 هـ بقتل رسید و وزیر اعظم شاه اسماعیل صفوی بود، نوشته شده است و اشعاری که در توصیف وی ساخته شد،بقرار زیر است: ز آنجا که قدر اوست چه بیند خرد بزر خورشید ذرهای ننماید بچشم آن هم مفتخر بطینت پاک وی آب و خاک هم منفعل ز دست و دلش مانده بحر و کان سپهر اوج سعادت،که در اصابت رای بلاد روی زمین را،باوست زینت و زین جهان فضل و هنر،معدن سخا و کرم ملاذ و ملجاء،اهل کمال شاه حسین ای آنکه،جهان خوش بلقای تو بود تا دور سپهر است،بقای تو بود هر جا که،حدیث بر زبانی گذرد ختم سخن آن به،که دعای تو بود41 قدرشناس حقیقی و اهمترین ممدوح فخری حقیقتا خواجه کریم الدین حبیب الل?ه ساوجی بود و فخری لطایفنامه و تحفة الحبیب را بنام وی معنون کرده است.