امپرازول 20 - مجله آزما ادب و هنر

"* در ندبه‌های شرجی صبح رویای آن درخت تناور را در دست شاعری دیدیم که از خطوط موازی درمی‌شد و شاخه‌های هیاهو را از سایه‌سار برمی‌شد می‌خواست زیر صفیر باد بنشیند و برگریز جنگل دوری را مثل قدیم که عاشقانه‌ترین بود برایمان بسراید. شاعر خیال داشت بگوید از آسمان هندسی‌اش هنوز هم پرنده می‌گذرد و ماه از قله‌های بی‌مه البرز می‌تابد و غوک‌های دره‌ی خاموش فریاد دوردست زمین را سر می‌دهند. شاعر خیال داشت در لحظه‌ای که رودخانه به صحرا رفت و چشمه‌های اشک جهان خشکید برایمان بسراید آن بچه‌ای که نان شب‌اش را با آب دیده‌گان تبارش تر می‌کند غولی است که قریه‌های قدیمی را می‌بلعد و از تمام پلنگان زیباترین. شاعر خیال داشت شعر جهان سربی خود را با واژه‌های خیس بگوید اما نگفته بود این‌جا جهان آینه نیست مثل قدیم در یاد بچه‌ای که نان شب‌اش را در آب عاشقانه‌ترین رود."