شعر جهان سربی - مجله آزما ادب و هنر

"(به تصویر صفحه مراجعه شود)*محمد علی شاکری‌یکتا شعر جهان سربی فواره‌ای بلند میدانچه‌ای پر از تصور باران بارانی از نگفتن و گفتن رنگ سیاه‌بازی شب با سپیده‌دم. می‌خواست زیر صفیر باد بنشیند و بر گریز جنگل دوری را مثل قدیم که عاشقانه‌ترین بود برایمان بسراید. شاعر خیال داشت در لحظه‌ای که رودخانه به صحرا رفت و چشمه‌های اشک جهان خشکید برایمان بسراید آن بچه‌ای که نان شب‌اش را با آب دیده‌گان تبارش تر می‌کند غولی است که قریه‌های قدیمی را می‌بلعد و از تمام پلنگان زیباترین. شاعر خیال داشت شعر جهان سربی خود را با واژه‌های خیس بگوید اما نگفته بود این‌جا جهان آینه‌ها نیست مثل قدیم در یاد بچه‌ای که نان شب‌اش را در آب عاشقانه‌ترین رود. این شعر در شماره‌ی‌ گذشته به اشتباه بدون اسم‌ شاعر چاپ شده بود که با چاپ مجدد آن از دوست‌ عزیز محمد علی شاکری‌ یکتا عذرخواهی می‌کنیم."