خلاصه ماشینی:

"یا خود را به ناخوشی زده دراز کشیده‌اند کف اتاق این‌جا کنار تو و من بعد از چای کیک یخ توان آن را خواهم داشت آیا که زمان،را وادار به بحران کنم؟ اگرچه گریه کردم،روزه گرفتم،گریه کردم و عبادت کردم اما سر کمی طاس شده‌ام را در بشقابی چوبی دیدم پیامبر نیستم و این‌جا مشکلی بزرگ وجود ندارد لحظۀ لرزش آخرین‌ام را دیده‌ام دربان ابدی را که کت‌ام را نگه داشته است و همچنین کفش‌هایم را آری!ترسیده‌ام بعد از این همه آیا ارزشش را دارد؟ بعد از فنجان‌ها،بعد از مربا و چای در میان ظروف چینی و میان حرف‌های تو و من ارزش را دارد که صحبت‌مان را با خنده‌یی قطع کنیم و جهان را در توپی متراکم کنیم و به سمت سؤالی بی‌جواب بغلتانیم بگویم:«من لازاروسم،از مرگ آمده‌ام بازگشته‌ام که همه‌چیز را به شما بگویم و همه‌چیز را خواهم گفت» او درحالی‌که به بال‌اش تکیه زده بگوید:«این به‌هیچ‌وجه چیز موردنظر من نیست به‌هیچ‌وجه نیست بعد از این همه آیا ارزشش را دارد؟ ارزشش را دارد آیا؟ بعد از غروب‌ها،بعد از خیابان‌های نم‌زده بعد از خواندن رمان‌ها،بعد از فنجان‌های چای،بعد از کشیده شدن چین دامن‌ها بر کف اتاق ارزش را دارد این یا چیزهایی بیشتر؟ گفتن که منظورم چیست غیر ممکن است اما انگار چراغ جاودیی است که اعصاب مرا روی صفحه‌یی نمایش می‌دهد ارزشش را دارد وقتی که او به بال‌اش تکیه زده و شال‌اش را برداشته به سمت پنجره برگردد و بگوید: «این به‌هیچ‌وجه چیزی که در نظر دارم نیست به‌هیچ‌وجه، ..."