آرمان های بزرگ، آدم های کوچک (نگاهی به نمایش «یک دقیقه سکوت») معرفی و نقد

"در این بخش نویسنده‌یی در حال نوشتن نمایشنامه‌یی به نام«خداحافظ تا نمی‌دانم چه‌وقت» است و در کنار خانواده خود زندگی آرامی دارد،تا ماجرای قتل‌های زنجیره‌یی نویسندگان پیش می‌آید و آرامش او را به‌هم می‌ریزد. داستان دوم، اگرچه نمایش با آن شروع می‌شود،داستان عجیب زنی به‌نام شیوا است که نیمی از زندگی خود را در خاب می‌گذراند،و ازاین‌رو شاهد اتفاقاتی مانند انقلاب و جنگ،که پیرامون او می‌گذرد،نیست. آیا این خود اشاره تمثیلی به مسیری که از سال 59 تا به امروز پیموده‌ایم، نیست؟بنابراین بی‌مناسبت نیست اگر،یک دقیقه سکوت را نمایشی دربارۀ این تاریخ 20 ساله بدانیم، و یا به‌عبارت درست‌تر دربارۀ آرمان‌های بزرگ و آدم‌های کوچک. زنی که رانندۀ تاکسی شده،زن سهراب که آرزوی فروکوفتۀ زندگی بهتر را در تمرکزهای فراروانشناسی و تناسخ می‌جوید،دانشجویی که به‌خاطر انقلاب فرهنگی، درس را وانهاده،راننده تاکسی شده است، خانواده‌یی که مهاجرت کرده است،این آدم‌ها همه برای تماشاگر آشنا هستند،این آشنایی به هم‌ذات پنداری او با نمایش می‌انجامد."