زن دو دنیا - مجله خردنامه همشهری ادب و هنر

"هر امعا و احشایی با هر توموری بود اما شصت و دو،سی و شش نبود. سطل‌های پلاستیکی دردار کوچک و بزرگ‌ را آن‌قدر می‌چرخاند تا چسب کاغذی معلوم شود و بتواند شماره آنها را بخواند:«شصت و دو،پنجاه و هشت؛کیست‌ تخمدان،شصت و یکی سی؛نمونه کلون‌ ṣCIP شصت و... شصت و دو، سی و شش پروستات بود؛پروستات حیدرخان،شوهر گیتی جون و پدر شیما،نامزدم. خانی نبود البته،گیتی جون کرک و پرش را زده بود و خود خانی می‌کرد. اولین باری که قرار بود شیما به خانه‌مان بیاید،رفتم دنبالش. علی الطلوع شیما زنگ زد،سر راه پروستات را بگیرم و با خود بیاورم قبرستان. گیتی جون گفته بود اگر همه شوهرش‌ نباشد محال است بگذارد جنازه را خاک کنند. روی چسب کاغذیش نوشته شده بود شصت،نود و یک میوم‌ رحم. تکه‌ای پاره کرد و روی چسب قبلی به‌ دیواره سطل زدم،رویش نوشتم«شصت و دو،سی و شش‌ پروستات بیمار حیدر لطفی»که مرده روی زمین نماند (به تصویر صفحه مراجعه شود)"