شعر و ادب؛ کسایی مروزی ادب و هنر

"رشد معلم‌ مدحت کن و بستای کسی را که پیمبر بستود و ثنا کرد و بدو داد همه کار آن کیست بدین حال و که بوده است و که باشد جز شیر خداوند جهان حیدر کرار این دین هدی را به مثل دایره‌ای دان‌ پیغمبر ما مرکز و حیدر خط پرگار علم همه عالم به علی داد:پیمبر چون ابر بهاری که دهد سیل به گلزار کسایی مروزی را بیش‌تر با این چند بیت می‌شناسند. نگین سلیمانی‌ زخم گناه بر تن دنیا ماند،تب کرد و در غلاف گلو،خنجر عشقی سیاه‌پوش به خاک افتاد،آتش گرفت دامن خاکستر بر دوش می‌برند صداقت را،امروز هم ادامه‌ی دیروز است‌ دل‌های بت‌پرست فراونند،اظهار عشق فاجعه‌افروز است‌ مثل زلال چشمه خروشانم،وقتی که از صدای توام البریز پس می‌زنند دست دعایم را،لبخندهای هرزه‌ای آتش‌ریز امن یجیب گمشده‌ی موعود،آغاز شب نشانه‌ی تاریکی است‌ عجل علی ظهورک یا مولا،دنیا در آستانه‌ی تاریکی است سعیده اصلاحی-تهران «تنهایی» یک روز تماشایی،من بودم و تنهایی‌ دل یکسره می‌لرزید در حسرت لالایی‌ می‌گفت به خود هر دم،ای غصه و ای ماتم‌ بیرون بروید از من،تا کی سر سودایی‌ بس خسته شدم دیگر،بی محرم و بال و پر من بر که کنم تکیه،با این همه شیدایی‌ دل محرم من آمد،او بال و پرم آمد پراز به من آموخت،بر گنبد بالایی‌ او همسف رمن شد،خود بال و پر من شد با او بنشینم من،بر بام چه رعنایی!"